27 Ağustos 2014 Çarşamba
21 Ağustos 2014 Perşembe
hayat işte
Ölümle yakın münasebete girdiğim
her durumda olduğu gibi bu sefer de hayat birden hem çok anlamlı hem de çok
anlamsız gelmeye başladı. Oldum olası zamanımızın az olduğu hissiyle yaşayan
bir insan olarak şu an yine bir 30 yıl sonra emekli olmak üzere neden çalıştığımızı
sorguluyorum, bazen alışveriş yapan insanlara (sanki hiç onlardan biri
olmamışım gibi) uzaylıymışçasına bakıyorum. Neden ev aldığımızı, neden para
biriktirdiğimizi ve bir gün bu dünyadan gittiğimizde arkamızdan üzülecek ya da
üzülmeyecek (bence her ikisi de aynı derecede kötü) çocuklar dünyaya getirirken
nasıl bu kadar kendimizden emin olduğumuzu falan düşünüyorum.
Sonra geçiyor, daha çok deniz
kenarına gideyim diyorum, yeşil ağaçları görünce çam kokusunu içime çekiyorum,
dayımın böyle güzel şeyler gördüğünde sevinçle ve heyecanla beni aradığı
geliyor aklıma, onu aramak istiyorum. Ama onun telefonu bizim elimizde artık.
Şarj ediliyor ve kapanmıyor. Biz istediğimiz sürece açık. Bazen karşıdan
heyecanla neşeyle yükselen “Ahmet sesi”ne, onun burada olmadığını söylemek
biraz zor oluyor ama hayat işte. Bugünlerde en çok bunu söylüyorum; hayat
işte! Hayat neyse?
13 Ağustos 2014 Çarşamba
ya ahmet yebne gülsen
dayım gitti. aniden. pat diye. ya da kuş gibi. evet kuş gibi. uçarak. içim acıyor. inanamadım. inanamam diye onu görmek istedim ve gördüm ama yine de inanamadım. o kadar güzeldi ki. her gün acısı biraz geçecek biliyorum. ama acının bir parçası hep orada kalacak. kocaman bir aile olduğumuz için her gün şükrediyorum. ama bir yandan da zor. çünkü zaman acımasız ve o kocaman ailenin bir parçası olan sevdiklerin seni bırakıp gidiyor.
aslında tüm bu olanları bahar'ın 4 kelimesi özetledi; dayım gittiyse herkes gidebilir. ama giderken o kadar çok işaret, hikaye, anı ve alınacak ders , okunacak kitap, öğrenilecek şey bıraktı ki yapılacak çok iş var.
bana aldığı fırında ona yemekler pişirecektim daha. ve bana aldığı tencerelerimi kullanmaya kıyamamıştım,o gelince yeni gözüksün diye. ama zaman beklemiyor.
dayım gitti. içimde kocaman bir acı. her gün biraz geçecek ama zor.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)